Hoop
is er ook aan de grenzen. Beetje bij beetje lijkt de democratie daar wel
degelijk veld te winnen. Dat wil zeggen, de verstarde regimes van Egypte, Syrië,
realiseren zich dat het geduld van het volk niet oneindig is. In Egypte
mogen gegadigden zelfs president Mubarak uitdagen. Syrische troepen hebben
daadwerkelijk Libanon verlaten. Je vraagt je af, hoe stevig de huidige
president van Syrië in het zadel zit. Van Saoedi-Arabië geen nieuws. Maar
ook dat kan elk moment veranderen. De oppositie houdt zich daar nooit zo
heel lang stil.
VERWARRING
Morgen kan alles veranderen. Het probleem is, het Midden-Oosten is zoals
bekend een gebied in verwarring, van instabiliteit. Je weet niet hoe sterk
de radicale islamieten werkelijk zijn, je weet wel dat zij profiteren van elke vorm van
instabiliteit. De Amerikaanse president Bush is dan ook nog lang niet van
het Irak-probleem af. Zal hij, zoals beloofd, de Amerikaanse troepen
werkelijk kunnen terugtrekken?
Hoop.
Uiteindelijk moeten de Arabieren het zelf doen, maar voorlopig heeft
Amerika een aantal belangrijke sleutels in handen. Hoop! Het ware te hopen
dat president Bush, de machtige man die hij nu eenmaal is, de visie had om
de zaken daadwerkelijk naar zijn hand te zetten, al is het maar omdat de
instabiliteit toch echt niet lang mag duren
